ex ballerina

tak, to ja. 
nie, to nie żart.

wrzucam to zdjęcie w ramach ciekawostki i dlatego że kojarzy mi się z czasami mojej absolutnej niewiedzy w zakresie odżywiania. 

Podsłuchałam dzisiaj rozmowę dwóch nastolatek, na oko 46 i 50 kg. 
46kg: „przytyłam 250g, nic nie będę jadła”
50kg: „no ja nie jem, dzisiaj tylko marchewkę”


Zdębiałam, pomyślałam „pff, szkoda, że nie waciki ^^” i za chwilę skarciłam się w myślach. Przecież kiedyś sama nie byłam lepsza.

Między mniej więcej 2002 a 2005 rokiem, czyli w czasach kiedy to koledzy zwykli do mnie mówić „ej, baletnica!”, wyczyniałam ze swoim organizmem różne rzeczy, których nie pochwalam, były niekontrolowane głodówki, owijanie się folią spożywczą, wzdychanie do wychudzonych modelek, liczenie KAŻDEJ KALORII i różne inne głupie pomysły, których nawet nie będę przytaczać, bo jest mi wstyd. W szkole baletowej nie można sobie pozwolić na zbędne kilogramy, a wieczne dążenie do perfekcji raczej za dobrze nie działało na głowę. Kalorie były najważniejsze, waga była wyrocznią, a ja się zadręczałam tym ile muszę zrobić brzuszków żeby spalić Marsa. 
No cóż, błędy młodości. A raczej nieświadomości. 

Wszystko było czarne albo białe, ewentualnie zabarwione wiedzą internetową z forów (tak „forów”, a nie „for”) dla szalonych 15 latek, rzecz jasna ekspertek od odżywiania i ekspresowego chudnięcia, w skrócie: nie jem - jestem chuda, jem - jestem gruba.

Nie wiedziałam, że można jeść zdrowo, na dodatek smacznie a przy tym wszystkim jeszcze mieć szczupłą sylwetkę. 

Zaczęłam trenować - zaczęłam świadomie jeść, świadomie robić zakupy i świadomie gotować. A co najważniejsze, zaczęłam rozumieć że w tym wszystkim chodzi o zdrowie i o dobre samopoczucie. 

Jest taki prosty wzór: healthy body = healthy mind